Podróże małe i duże

Przeważnie jeżdżę na rowerze samotnie. Wyścigówką, góralem lub rowerem trekkingowym obładowanym sakwami. Lubię to, bo jestem wtedy niezależny - sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem... Kiedy jednak w 1994 roku zaproponowano mi udział w grupowej wyprawie rowerowej nie zastanawiałem się specjalnie i zdecydowałem od razu na ten wyjazd. Wydawał się dość atrakcyjny, gdyż wyprawie miał towarzyszyć cały czas samochód z rzeczami, by kolarze mogli sobie jechać bez obciążenia – na wyczynowych maszynach.

Kopenhaga była ostatnim przystankiem w podróży po Skandynawii w roku 1996. Zanim wjechałem na prom, którym miałem popłynąć do Polski, zwiedziłem miasto z aparatem w ręku. Zrobiłem kilkadziesiąt zdjęć. Spędziłem w stolicy Danii wtedy tylko jeden dzień i miałem poczucie niedosytu. Wróciłem do Kopenhagi po raz drugi w 1997 roku i oddałem się przyjemności fotografowania. Przechadzając się po uroczych uliczkach Strogetu rzadko udawało mi się tak wycelować, żeby w kadrze, gdzieś w rogu, po prawej czy lewej stronie, nie znalazła się jakaś Dunka jadąca na rowerze z zakupami, bądź Duńczyk wiozący dzieci z przedszkola rowerowym wózkiem. Rowery były wszędzie. Stały w specjalnych kojcach przed sklepami, podpierały ściany domów, czekały na właścicieli pod kawiarniami. Nowe, ładne i błyszczące. Stare i zardzewiałe, ale zawsze zdolne do jazdy. Wszystkie typy i marki. I ludzie. Kurierzy z przesyłkami, eleganckie panie, panowie w garniturach; do pracy i z pracy, sportowcy i turyści. Cykliści wpisani